What to do?!
Door: Lise Anna
Blijf op de hoogte en volg Lise Anna
14 November 2010 | Nepal, Kathmandu
Met een zeer luxe jeep gingen we twee weken geleden de bergen in. Zeer luxe, in vergelijking met de locale bus, waar tientallen mensen op het dak zitten en heel veel meer mensen binnen zitten dan Connexxion ooit goed zou keuren. Met de zeer luze jeep was het nog steeds afzien; de weg was erg slecht, de chauffeur misschien nog wel slechter en de rit was lang. Gebutst, bezeerd en vermoeid kwamen we eindelijk aan bij onze eerste lodge, al toch wel echt in de bergen. Na wat dagen Kathandu waren we allemaal toe aan de rust van de bergen, dus met goede moed begonnen we aan onze eerste dag.
Toen begon het echte werk. We konden genieten van geweldige natuur, uitdagende bergen die we op en af moesten, zeer kleine dorpjes waar de tijd al eeuwen stil lijkt te staan en mensen die uit een andere wereld lijken te komen. Uiteraard begon ook de zoektocht hoe we met elkaar en vooral met onszelf wilden omgaan. Want genoeg tijd heb je wel in de bergen om met elkaar en met jezelf bezig te zijn.
Op de derde dag begonnen de afkickverschijnselen van de moderne wereld al aardig te komen. Bram stuiterde zowat tegen het plafond aan omdat hij niet wist wat hij met al de tijd aan moest en Joris begon uitgebreid te fantaseren over allerlei vleesgerechten waar hij wel trek in zou hebben. Toen ik voor de grap onze daginvulling voor de komende twee weken aan Bram vertelde, werd hij helemaal benauwd. Onze dagen zagen er namelijk als volgt uit: zeven uur ‘s ochtend op staan, met beetje water wassen en spullen inpakken. Thee drinken en ontbijten. Wandelen. Thee drinken. Wandelen. Lemon tea drinken, lunchen en thee drinken. Wandelen. Thee drinken. Spulletjes uitpakken en opfrissen. Eten en thee drinken. Potje pesten spelen, thee drinken, praten, een boek lezen en dan uiterlijk negen uur slapen. Natuurlijk hadden we ook wel eens een wilde avond en dronken we een biertje, maar later dan half 10 werd het echt niet! Bram is van schrik ook gaan lezen en heeft voor het eerst in zijn leven een boek uitgelezen in minder dan een week.
De tijd in de bergen was voor mij een fantastische en leuke tijd. Maar ook confronterend, moeilijk en zwaar. De dagen lijken echt wel weken te duren. Waarbij het soms een geweldige tijd is en soms ook totaal niet. Heel bijzonder was het ook zo met het gezin. Waarbij ik kan zeggen: we hebben gelachen, gehuild, gepraat en zijn stil geweest. En we hebben thee gedronken uiteraard.
In ongeveer negen dagen zijn we met veel stijgen en dalen naar een top gelopen. We zaten toen op 3800 meter en konden vanaf daar een top beklimmen van 5000 meter. Ik was ziek aan het worden en toen we om vijf uur ‘s ochtends moesten opstaan en een noodle soepje als ontbijt kregen, protesteerde mijn hele lichaam.Dapper over heen gezet en dik ingepakt met mutsen, handschoenen en sjalen om gingen we op weg. De klim begon al vrij snel heel stijl en de hoogte voelden we allemaal ook aardig. Rond de 4000 meter heb je nog maar de helft van je zuurstof, dus met zo’n inspanning van het klimmen sta je al snel te hijgen als een kettingroker. Papa heeft halverwege zijn grenzen aangegeven en is daar gestopt. Heel fijn dat dit zo ging. Het was een prachtige plek waar hij stopte, beschut in de zon en omringd door gigantische witte bergtoppen. Wij zijn doorgegaan en hebben onszelf het laatste stuk klauterend door de sneeuw naar boven moeten trekken. Joris en Bram hadden erg veel last van de hoogte. Ook ik had het erg zwaar, maar het ging heel goed eigenlijk. De voorproefjes in Bolivia met de hoogte werkten in mijn voordeel. Boven aangekomen zijn we elkaar met tranen in de ogen in de armen gevallen. Toch echt een hele overwinning! De berg, maar ook dat we daar stonden zo met zijn drieen! Een geimproviseerde lunch met Wiskey gehad en toen naar beneden want de knallende koppijn van de hoogte sloeg aardig in. Op weg naar Gerard is Joris heel erg ziek geworden; hij heeft de lunch, tussendoortjes, ontbijt en misschien ook nog wel eten van de vorige dag achtergelaten op ongeveer 4500 meter. We zagen Gerard al van een hele afstand zitten en volgens mij voelden we ons allemaal weer helemaal kinderen zo op weg naar papa. Waren allemaal beetje ziek en wilden zo snel mogelijk naar papa om te vertellen wat we allemaal hadden meegemaakt! Bram is ook erg ziek geworden toen we eenmaal helemaal beneden waren. Maar achteraf vergeet je alle nare dingen en onthoud je alleen dat je daar boven op die top hebt gestaan!
De laatste dagen ben ik nog best ziek geworden, waarbij ik de verkoudheid aan Gerard heb overgegeven, en heb ik toch nog blaren gekregen. Wederom het laatste zetje om duidelijk te maken: it’s time to go home. Nu paar dagen Kathmandu weer gehad. Uitgebreide lunch bij Sangam thuis gehad, naar tempels en Stupas geweest, door de drukke straatjes geslenterd en ons wel getrainde aanpassingvermogen laten zien als iets anders ging dan gepland. Want het eeuwige antwoord bleef toch: well, what to do? Absurde overgang zo vanuit de bergen in deze stad. Maar ze hebben er wel goede koffie en dat maakt een hoop goed na al die thee!
Toen begon het echte werk. We konden genieten van geweldige natuur, uitdagende bergen die we op en af moesten, zeer kleine dorpjes waar de tijd al eeuwen stil lijkt te staan en mensen die uit een andere wereld lijken te komen. Uiteraard begon ook de zoektocht hoe we met elkaar en vooral met onszelf wilden omgaan. Want genoeg tijd heb je wel in de bergen om met elkaar en met jezelf bezig te zijn.
Op de derde dag begonnen de afkickverschijnselen van de moderne wereld al aardig te komen. Bram stuiterde zowat tegen het plafond aan omdat hij niet wist wat hij met al de tijd aan moest en Joris begon uitgebreid te fantaseren over allerlei vleesgerechten waar hij wel trek in zou hebben. Toen ik voor de grap onze daginvulling voor de komende twee weken aan Bram vertelde, werd hij helemaal benauwd. Onze dagen zagen er namelijk als volgt uit: zeven uur ‘s ochtend op staan, met beetje water wassen en spullen inpakken. Thee drinken en ontbijten. Wandelen. Thee drinken. Wandelen. Lemon tea drinken, lunchen en thee drinken. Wandelen. Thee drinken. Spulletjes uitpakken en opfrissen. Eten en thee drinken. Potje pesten spelen, thee drinken, praten, een boek lezen en dan uiterlijk negen uur slapen. Natuurlijk hadden we ook wel eens een wilde avond en dronken we een biertje, maar later dan half 10 werd het echt niet! Bram is van schrik ook gaan lezen en heeft voor het eerst in zijn leven een boek uitgelezen in minder dan een week.
De tijd in de bergen was voor mij een fantastische en leuke tijd. Maar ook confronterend, moeilijk en zwaar. De dagen lijken echt wel weken te duren. Waarbij het soms een geweldige tijd is en soms ook totaal niet. Heel bijzonder was het ook zo met het gezin. Waarbij ik kan zeggen: we hebben gelachen, gehuild, gepraat en zijn stil geweest. En we hebben thee gedronken uiteraard.
In ongeveer negen dagen zijn we met veel stijgen en dalen naar een top gelopen. We zaten toen op 3800 meter en konden vanaf daar een top beklimmen van 5000 meter. Ik was ziek aan het worden en toen we om vijf uur ‘s ochtends moesten opstaan en een noodle soepje als ontbijt kregen, protesteerde mijn hele lichaam.Dapper over heen gezet en dik ingepakt met mutsen, handschoenen en sjalen om gingen we op weg. De klim begon al vrij snel heel stijl en de hoogte voelden we allemaal ook aardig. Rond de 4000 meter heb je nog maar de helft van je zuurstof, dus met zo’n inspanning van het klimmen sta je al snel te hijgen als een kettingroker. Papa heeft halverwege zijn grenzen aangegeven en is daar gestopt. Heel fijn dat dit zo ging. Het was een prachtige plek waar hij stopte, beschut in de zon en omringd door gigantische witte bergtoppen. Wij zijn doorgegaan en hebben onszelf het laatste stuk klauterend door de sneeuw naar boven moeten trekken. Joris en Bram hadden erg veel last van de hoogte. Ook ik had het erg zwaar, maar het ging heel goed eigenlijk. De voorproefjes in Bolivia met de hoogte werkten in mijn voordeel. Boven aangekomen zijn we elkaar met tranen in de ogen in de armen gevallen. Toch echt een hele overwinning! De berg, maar ook dat we daar stonden zo met zijn drieen! Een geimproviseerde lunch met Wiskey gehad en toen naar beneden want de knallende koppijn van de hoogte sloeg aardig in. Op weg naar Gerard is Joris heel erg ziek geworden; hij heeft de lunch, tussendoortjes, ontbijt en misschien ook nog wel eten van de vorige dag achtergelaten op ongeveer 4500 meter. We zagen Gerard al van een hele afstand zitten en volgens mij voelden we ons allemaal weer helemaal kinderen zo op weg naar papa. Waren allemaal beetje ziek en wilden zo snel mogelijk naar papa om te vertellen wat we allemaal hadden meegemaakt! Bram is ook erg ziek geworden toen we eenmaal helemaal beneden waren. Maar achteraf vergeet je alle nare dingen en onthoud je alleen dat je daar boven op die top hebt gestaan!
De laatste dagen ben ik nog best ziek geworden, waarbij ik de verkoudheid aan Gerard heb overgegeven, en heb ik toch nog blaren gekregen. Wederom het laatste zetje om duidelijk te maken: it’s time to go home. Nu paar dagen Kathmandu weer gehad. Uitgebreide lunch bij Sangam thuis gehad, naar tempels en Stupas geweest, door de drukke straatjes geslenterd en ons wel getrainde aanpassingvermogen laten zien als iets anders ging dan gepland. Want het eeuwige antwoord bleef toch: well, what to do? Absurde overgang zo vanuit de bergen in deze stad. Maar ze hebben er wel goede koffie en dat maakt een hoop goed na al die thee!
-
15 November 2010 - 07:56
Nick:
Tsjee! Papa gans en de drie kuikens, zeer bijzonder. R>E>S>P>E>C>T
Alleen drie (4,5,6) x keer op een dag lijkt me al een marteling van formaat. Koffie is een must, altijd eigenlijk, anders stap ik echt geen bus, trien of vliegtuig in. Maar idd, misschien is het wel de charme om alles van je dagelijkse leven los te laten. Wanneer ben je vrij? gaan we bakkie doen XX -
15 November 2010 - 08:38
Bramson:
Hey zusje,
Mooi geschreven! Alleen vergeet je de details te vertellen over dat je eigenlijk een naar, gemeen en manipulatief meisje bent zo op reis. Zo'n naar kind wat als joris en ik puffend en steunend voetje voor voetje proberen te zetten op de steile hellingen van de tjerko Ri (of hoe je die ook mag spellen) vrolijk fluitend, terwijl je ziek en zwak hoorde te zijn, ons voorbij stoomt en ons boven op wacht. Zo'n gemeen kind wat haar opgekropte agressie afreageert op haar onschuldige broertjes. Zo'n manipulatief kind dat sochtend de dag niet begint met een dansje en een lach maar een dreigenment haar vader, je ballen of je neus te stompen als je niet heel snel je mond houd en uit haar buurt blijft. Maar eigenlijk snap ik wel dat je dat niet schrijft. Dit vergeet je dat natuurlijk ook wel heel snel omdat je ook mijn lieve zusje ben met wie ik de afgelopen weken een fantastische ervaring heb mogen delen. Love you!
Kus Bram -
15 November 2010 - 09:56
Marja:
Hadie lieve Lies, wat fijn weer wat te lezen van je/jullie! Als altijd valt weer op wat een ontroerende en mooie doorkijkjes je weet te geven van jullie avonturen. Ik kijk uit naar jullie 'live'commentaar.
Straks begint die indrukwekkende thuisreis weer, succes alvast, dikke zoen X óók voor de anderen natuurlijk.. -
15 November 2010 - 23:33
Hilde:
Zo jullie hebben in ieder geval echt iets mee gemaakt. Lijkt me toch wel heel bijzonder zo met je broers en vader op elkaars lip. Ben benieuwd of je elkaar dan toch weer opnieuw op een andere manier leert kennen.
Hier is het echt herfst geworden. Geert Wilders had de afgelopen dagen even wat problemen met een partijgenoot die in het verleden buurtgenoten beledigden, stalkte en in het leger ontucht heeft gepleegd met 2 ondergeschikte maar verder niks aan de hand.
Ik heb wel vorige week voor het eerst sinds 2 jaar weer motor gereden en het ging bijzonder goed dus ik kijk ernaar uit om samen met jou een ritje te gaan maken.
Ik kijk er echt naar uit dat je straks weer gezellig op de croeselaan bent!
Liefs Hilde -
16 November 2010 - 09:13
Meike:
He lieve lies!
Wow, je kan inderdaad weer een enorme ervaring op je lijstje-van-enorme-ervaringen schrijven! Kan me goed voorstellen dat de tijd eeuwen lijkt te duren zodra je je dagen niet vol kunt proppen zoals hier in Nederland...maar ik denk dat je dat eigenlijk maar als iets positiefs moet beschouwen!Je leeft dan wel - heel boeddhistisch- bewust in het heden!!Wederom weer vermakelijk geschreven, maar ik hoor alle verhalen binnenkort graag nog een keer live:)!! Je mamsie zal vast blij zijn als jullie allemaal weer veilig thuis zijn! Anders ik wel:)!
Dikke X -
16 November 2010 - 19:48
Floor:
Hoi Lies! Dat zal wel even wennen zijn voor jou zooooveel rust in plaats van dat normaal zo drukke leventje van je! Maar wat een doorzetters zijn jullie zeg, bijzonder! Lijkt me een moment om nooit meer te vergeten. Lust je nog wel thee nu na deze overkill? Gaan we snel bijkletsen over alles!! kus floor -
18 November 2010 - 11:02
Gerard:
Het was ronduit heerlijk om nu eens werkelijk met je mee te mogen reizen in een van die verre landen waar jij allemaal naar toe reist. Het kijkje achter de schermen heeft je verhalen alleen nog maar waardevoller en mooier gemaakt.
Dikke kus! -
18 November 2010 - 19:00
Sofie:
WAUW heeel vet dat je dat gedaan hebt. Ik dacht eraan om de vierdaagse te gaan lopen komend jaar maar das toch andere koek dan een berg beklimmen... ga je anders meelopen? ik kan wel zo'n doorzetter gebruiken naast me :-) haha idee onder voorbehoud. laten we in ieder geval snel een dansje doen, dat is vermakelijke training. Tot snel! X Sofie -
20 November 2010 - 10:11
Jolein:
Hey lies!
Ik ben echt super blij dat jullie thuis zijn al ga ik wel je verhalen echt wel missen.
Kan je dat ook niet voor je "normale" leven het zo een beetje bijhouden.
Lijkt mij super.
Luvu kuzz
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
