Voor- en nadelen voor een Gringa
Door: Lise Anna
Blijf op de hoogte en volg Lise Anna
28 September 2010 | Bolivia, Sucre
Sinds ik in Bolivia ben heb ik al véél feestdagen meegemaakt; dag van Cochabamba, Onafhankelijkheidsdag van Bolivia,- van Cochabamba, festival van de maagd van Urkupiña, dag van de lente, dag van de studenten, dag van de liefde, dag van het boek, dag van het milieu, etc. De Bolivianen grijpen elke gelegenheid aan om er een feestdag van te maken. De straten vullen zich dan met kraampjes met spulletjes die enigszins iets met de feestdag te maken hebben. Verder zijn er uiteraard tientallen kraampjes met Boliviaanse gerechten, internationale gerechten, fruitsalades, zoetigheden, popcorn, chips, hotdogs en wat je maar kan verzinnen. Overal zijn mensen te zien die over de straten lopen, eten, kletsen, muziek maken en meedansen in een parade. Iemand heeft me verteld dat Bolivia de meeste officiële feestdagen ter wereld heeft. Ik heb geen idee of het waar is, maar ik geloof het zo! Heel leuk om te zien hoe iedereen volop mee doet aan al die feestdagen. Maar ook onbegrijpelijk hoe kantoren en bedrijven kunnen blijven functioneren met al die feestdagen en middagpauzes van drie uur. Maar goed, je werkt om te leven en niet andersom. De Bolivianen leven dit wel na en weten hoe te feesten! Dat is ook goed te zien in de clubs. Niks niet rustig aan de zijkant staan en een biertje drinken; volop dansen zal je bedoelen! Vorige week gingen we naar een club en moesten we wachten in de rij voordat we naar binnen konden. Totdat de eigenaar langs kwam lopen en mij zag: ‘Psst gringa!’. En met een vriendelijk glimlachje konden we langs de rij lopen. Heeft toch zijn voordelen om blond te zijn!
Het verkeer blijft enigszins spannend hier. Als ik naar een andere stad reis, probeer ik maar niet naar buiten te kijken want blijft nogal gestoord hoe ze door de bergen rijden. Het verkeer is enigszins gestructureerd, hoewel iedereen zijn eigen regels er op na houdt. Totdat je bij iemand in de auto stapt die net haar rijbewijs heeft. Wat inhoudt dat ze de politie heeft betaald om een pasje te krijgen. Want dat is veel goedkoper dan een examen doen en lessen nemen. De enige les die zij in haar hoofd heeft gestampt is volgens mij: niet in je spiegels kijken, maar gewoon je ertussen drukken! Boem is stop en plons is water, toch mam? Levensgevaarlijk! Helaas heeft ze geen lesbord op haar auto staan, zodat anderen weten dat ze een gevaar is. In het begin hield ik me vrij rustig. Totdat we met uitparkeren volop tegen een andere (stilstaande) auto aanreden. Helaas en gelukkig was het een feestdag. Helaas, omdat het gigantisch druk op de weg was. Gelukkig, omdat het zo druk was dat we onmogelijk hard konden rijden. Subtiel had ik me raampje open gedaan en probeerde ik auto’s achter en naast ons te waarschuwen voor ons rijgedrag. Ook bij andere mensen vraag ik me regelmatig af waarom ze spiegels hebben, want vrijwel niemand schijnt ze te gebruiken. Met stage had Gaby (directrice bieb) bedacht dat ik de biblio-bus wel kon besturen voor een paar leuke middagjes. Uiteindelijk hebben we het bij rondjes op het terrein gehouden, omdat ik mijn rijbewijs niet bij me heb. Alles is omkoopbaar hier, maar wordt waarschijnlijk wel erg duur voor een gringa. Daarbij is het vrijwel zeker dat ze een blonde dame achter het stuur staande houden.
Met stage heb ik een soort interview gehouden met Gaby, waardoor ik er achter ben gekomen dat er heel veel dingen zijn die ik kan doen/had kunnen doen. Ergens erg frustrerend waarom ze daar zelf niet mee is gekomen en dat ik er nu te weinig tijd voor heb. Maar wel fijn dat ik nu in ieder geval een begin kan maken. Verder heb ik drie presentaties gegeven op verschillende scholen over Nederland. Was erg leuk om te doen! De kinderen hadden echt duizenden vragen naderhand, waaronder de meest gestelde was of ik een vriendje had, en waarom ik niet ook een vriendje in Bolivia wilde hebben. De grootste groep bestond uit iets meer dan 60 kinderen rond de 7, 8 jaar. De kinderen hadden gevraagd of ze mij gedag mochten zeggen. Dus daar ging ik, op mijn knieën, om 60 kinderen een kus en een knuffel te geven. Ook ben ik een dag in een ander dorp geweest voor ‘de dag van het boek’. Hier heb ik kennis gemaakt met andere Boliviaanse schrijvers en heb ik tientallen briefjes getekend met ‘besos de Holanda’, omdat de kinderen nogal onder de indruk waren van een gringa. Een andere dag zijn we met een groep kinderen naar een plein gegaan, waar de kinderen aan verschillende mensen vroegen of ze een stukje mochten voorlezen uit hun boek. De reacties waren echt ontzettend leuk! Leuke manier om mensen meer bij literatuur en de bibliotheek te betrekken. Een andere dag moest ik naar weer een ander dorp voor stage. Helaas ben ik ontzettend verdwaald toen, waarbij ik op een gegeven moment blijkbaar in nogal een slechte buurt zat. Ik zat in een busje en er werd gezegd dat we in dat gedeelte geen gebruik mochten maken van onze telefoons en dat we de raampjes dicht moesten houden.
Afgelopen weekend ben ik weer naar Sucre geweest, de stad waar alle gebouwen wit zijn. En een stad waar Nederland goed vertegenwoordigd wordt met Bosche bollen, bitterballen, posters van ons elftal en een heus Café Amsterdam. De rit daar naar toe is alleen echt verschrikkelijk; 13 uur hobbelend op een onverharde weg in de bergen, in de nacht, is niet fijn. In het begin zaten er veel te veel mensen in de bus. Totdat er wat mensen gingen protesteren dat het te gevaarlijk was. Kwam een felle discussie uit voort. De mensen die in de bus stonden hadden de chauffeur betaald en wilden dus niet weggaan. De mensen die in de bus zaten hadden het officiële kaartje betaald en wilden dus wel dat de andere mensen weggingen. Uiteindelijk gingen de mensen wel weg. Maar een half uurtje later, bij een politie controle, bleek dat al die mensen (ongeveer 10) onder in de bagageruimte waren gestopt. Heel raar om dit zo in een keer mee te maken. Met veel heisa werden deze mensen er uitgehaald en meegenomen door de politie. Echt gestoord om te bedenken dat deze mensen serieus van plan waren om 13 uur daaronder te gaan zitten. Confronterend ook om te zien hoe ouders met kinderen daaronder zaten en hoe beschaamd zij zich, volgens mij, ook voelden toen de discussie kwam etc. Ook irritant om te zien hoe andere toeristen zich opstellen. Dat ze zich uitsluitend bezig houden met zichzelf en hun eigen ongemak en het oponthoud.
Over het algemeen vind ik het best confronterend om de gigantische verschillen te zien hier in Bolivia. Je hebt echt mensen die alles hebben en je hebt echt mensen die niets hebben. Zijn echt twee totaal verschillende werelden tussen de Cholitas (de mensen die meer uit de dorpen komen, traditionele kleding dragen etc) en de meer Westerse en verder ontwikkelde Bolivianen. Het enige contact dat de ‘ontwikkelde Boliviaan’ met de Cholitas heeft is omdat hij/zij voor hem werkt, of spullen op straat verkoopt. Is ook erg veel discriminatie ten opzichte van de Cholitas. En ik merk zelf dat het echt ontzettend moeilijk is om echt contact met hen te maken. Helemaal voor mij hier omdat ik met een label rondloop waarop staat: Gringa, rijk, anders!
Zondag hebben we in Sucre een uitdagende mountainbike tour gemaakt in de bergen. Super mooi om de hele stad te zien liggen vanuit de bergen. Af en toe ook spannend. Je gaat best hard zo van de berg af op de zandweggetjes, met veel gaten, grote stenen hier en daar en auto’s of motoren die als een verrassing de bocht om komen. Daarbij was de tocht ook redelijk zwaar. Sommige stukken waren echt pittig. Erg stijl, op 2500 meter, in 30 graden in de zon, met een mountainbike die niet de beste versnellingen ter wereld heeft, voel je het toch wel een beetje als je in de bergen fietst! Hijgend, puffend en uiteraard zeer zwetend toch elke keer dapper boven gekomen. Meisje waarmee ik was had er meer moeite mee, maar ik wilde me uiteraard niet laten kennen. Dus even doorbijten en doortrappen maar!! Goede voorbereiding voor Nepal dacht ik zo!
Het verkeer blijft enigszins spannend hier. Als ik naar een andere stad reis, probeer ik maar niet naar buiten te kijken want blijft nogal gestoord hoe ze door de bergen rijden. Het verkeer is enigszins gestructureerd, hoewel iedereen zijn eigen regels er op na houdt. Totdat je bij iemand in de auto stapt die net haar rijbewijs heeft. Wat inhoudt dat ze de politie heeft betaald om een pasje te krijgen. Want dat is veel goedkoper dan een examen doen en lessen nemen. De enige les die zij in haar hoofd heeft gestampt is volgens mij: niet in je spiegels kijken, maar gewoon je ertussen drukken! Boem is stop en plons is water, toch mam? Levensgevaarlijk! Helaas heeft ze geen lesbord op haar auto staan, zodat anderen weten dat ze een gevaar is. In het begin hield ik me vrij rustig. Totdat we met uitparkeren volop tegen een andere (stilstaande) auto aanreden. Helaas en gelukkig was het een feestdag. Helaas, omdat het gigantisch druk op de weg was. Gelukkig, omdat het zo druk was dat we onmogelijk hard konden rijden. Subtiel had ik me raampje open gedaan en probeerde ik auto’s achter en naast ons te waarschuwen voor ons rijgedrag. Ook bij andere mensen vraag ik me regelmatig af waarom ze spiegels hebben, want vrijwel niemand schijnt ze te gebruiken. Met stage had Gaby (directrice bieb) bedacht dat ik de biblio-bus wel kon besturen voor een paar leuke middagjes. Uiteindelijk hebben we het bij rondjes op het terrein gehouden, omdat ik mijn rijbewijs niet bij me heb. Alles is omkoopbaar hier, maar wordt waarschijnlijk wel erg duur voor een gringa. Daarbij is het vrijwel zeker dat ze een blonde dame achter het stuur staande houden.
Met stage heb ik een soort interview gehouden met Gaby, waardoor ik er achter ben gekomen dat er heel veel dingen zijn die ik kan doen/had kunnen doen. Ergens erg frustrerend waarom ze daar zelf niet mee is gekomen en dat ik er nu te weinig tijd voor heb. Maar wel fijn dat ik nu in ieder geval een begin kan maken. Verder heb ik drie presentaties gegeven op verschillende scholen over Nederland. Was erg leuk om te doen! De kinderen hadden echt duizenden vragen naderhand, waaronder de meest gestelde was of ik een vriendje had, en waarom ik niet ook een vriendje in Bolivia wilde hebben. De grootste groep bestond uit iets meer dan 60 kinderen rond de 7, 8 jaar. De kinderen hadden gevraagd of ze mij gedag mochten zeggen. Dus daar ging ik, op mijn knieën, om 60 kinderen een kus en een knuffel te geven. Ook ben ik een dag in een ander dorp geweest voor ‘de dag van het boek’. Hier heb ik kennis gemaakt met andere Boliviaanse schrijvers en heb ik tientallen briefjes getekend met ‘besos de Holanda’, omdat de kinderen nogal onder de indruk waren van een gringa. Een andere dag zijn we met een groep kinderen naar een plein gegaan, waar de kinderen aan verschillende mensen vroegen of ze een stukje mochten voorlezen uit hun boek. De reacties waren echt ontzettend leuk! Leuke manier om mensen meer bij literatuur en de bibliotheek te betrekken. Een andere dag moest ik naar weer een ander dorp voor stage. Helaas ben ik ontzettend verdwaald toen, waarbij ik op een gegeven moment blijkbaar in nogal een slechte buurt zat. Ik zat in een busje en er werd gezegd dat we in dat gedeelte geen gebruik mochten maken van onze telefoons en dat we de raampjes dicht moesten houden.
Afgelopen weekend ben ik weer naar Sucre geweest, de stad waar alle gebouwen wit zijn. En een stad waar Nederland goed vertegenwoordigd wordt met Bosche bollen, bitterballen, posters van ons elftal en een heus Café Amsterdam. De rit daar naar toe is alleen echt verschrikkelijk; 13 uur hobbelend op een onverharde weg in de bergen, in de nacht, is niet fijn. In het begin zaten er veel te veel mensen in de bus. Totdat er wat mensen gingen protesteren dat het te gevaarlijk was. Kwam een felle discussie uit voort. De mensen die in de bus stonden hadden de chauffeur betaald en wilden dus niet weggaan. De mensen die in de bus zaten hadden het officiële kaartje betaald en wilden dus wel dat de andere mensen weggingen. Uiteindelijk gingen de mensen wel weg. Maar een half uurtje later, bij een politie controle, bleek dat al die mensen (ongeveer 10) onder in de bagageruimte waren gestopt. Heel raar om dit zo in een keer mee te maken. Met veel heisa werden deze mensen er uitgehaald en meegenomen door de politie. Echt gestoord om te bedenken dat deze mensen serieus van plan waren om 13 uur daaronder te gaan zitten. Confronterend ook om te zien hoe ouders met kinderen daaronder zaten en hoe beschaamd zij zich, volgens mij, ook voelden toen de discussie kwam etc. Ook irritant om te zien hoe andere toeristen zich opstellen. Dat ze zich uitsluitend bezig houden met zichzelf en hun eigen ongemak en het oponthoud.
Over het algemeen vind ik het best confronterend om de gigantische verschillen te zien hier in Bolivia. Je hebt echt mensen die alles hebben en je hebt echt mensen die niets hebben. Zijn echt twee totaal verschillende werelden tussen de Cholitas (de mensen die meer uit de dorpen komen, traditionele kleding dragen etc) en de meer Westerse en verder ontwikkelde Bolivianen. Het enige contact dat de ‘ontwikkelde Boliviaan’ met de Cholitas heeft is omdat hij/zij voor hem werkt, of spullen op straat verkoopt. Is ook erg veel discriminatie ten opzichte van de Cholitas. En ik merk zelf dat het echt ontzettend moeilijk is om echt contact met hen te maken. Helemaal voor mij hier omdat ik met een label rondloop waarop staat: Gringa, rijk, anders!
Zondag hebben we in Sucre een uitdagende mountainbike tour gemaakt in de bergen. Super mooi om de hele stad te zien liggen vanuit de bergen. Af en toe ook spannend. Je gaat best hard zo van de berg af op de zandweggetjes, met veel gaten, grote stenen hier en daar en auto’s of motoren die als een verrassing de bocht om komen. Daarbij was de tocht ook redelijk zwaar. Sommige stukken waren echt pittig. Erg stijl, op 2500 meter, in 30 graden in de zon, met een mountainbike die niet de beste versnellingen ter wereld heeft, voel je het toch wel een beetje als je in de bergen fietst! Hijgend, puffend en uiteraard zeer zwetend toch elke keer dapper boven gekomen. Meisje waarmee ik was had er meer moeite mee, maar ik wilde me uiteraard niet laten kennen. Dus even doorbijten en doortrappen maar!! Goede voorbereiding voor Nepal dacht ik zo!
-
29 September 2010 - 09:00
Marja:
Het blijft een genot je doorkijkjes te lezen Lies. Mooi ook hoe je je er in blijft gooien, en blijft proeven van het leven daar en je ogen de kost geeft....Blij voor je dat je bij thuiskomst vrij snel weer in een volgend avontuur kan stappen/Nepal. Tjezus, wat zal dat hollandse leven toch weer wennen voor je worden, dikke zoen X -
29 September 2010 - 11:29
Jeanneke:
he gringa , leuk om te lezen. ben blij dat je zo veel kan kussen , gaan we thuis voortzetten.
geniet nog van je laatste week xx -
29 September 2010 - 14:33
Gerard:
Steeds dringen de vergelijkingen zich op. Wij hebben Fleischkeuren en kermis in de tent en Umdracht. Ook niet niks. En gelukkig grote blauwe lesborden. En een OVchipknip. Lekker vlak land. Aangenaam temperatuurtje. Goeie versnellingen op onze fietsen. Duidelijke stagecontracten. Wij kunnen gelukkig wel rustig een biertje langs de kant drinken. Enz.
Maar toch houdt het iets aantrekkelijks, Bolivia. Geen idee waarom. Misschien is het de dreiging van een kabinet Rutte-Verhagen met gedoogsteun (mag ik ff een teiltje)van Wilders...
Doe nog maar gauw een dansje of wat, in je laatste stukje avontuurlijk en levendig Bolivia.
Dag guapa! x -
30 September 2010 - 07:51
Amy:
Bijna elke dag een feestje of een markt klinkt niet verkeerd! En dat moeilijk contact kunnen maken lijkt me een beetje frustrerend.., ik vergelijk het maar weer met India, het gevoel alsof je wandelend goud bent en anders wel heel erg vreemd. Natuurlijk niet voor iedereen, maar wel voor veel arme mensen. Maar er zijn daar vast ook genoeg mensen die waarderen wat je doet. En anders wij uit Nederland wel! Nog eeeeeeven. Geniet er heel erg van en pas op voor dat helse verkeer! Liefs -
30 September 2010 - 11:17
Floor:
Ha die Lies! Verongeluk alsjeblief niet in je laatste week met al die gevaarlijke gekken op de weg! Daar ben ik niets bij gelukkig. Wat is het snel gegaan zeg! En wat heb je veeeel gedaan en meegemaakt! Nog even genieten van de laatste tijd en dan weer op naar het regenachtige koude Nederland (helaas kan ik er niet meer van maken nu) maar wel met iedereen die uitkijkt om je weer terug te zien en nog meer verhalen te horen! xxxxx -
30 September 2010 - 15:09
Fna:
He Lies,
geniet nog van je avonturen (en het fijne weer) daar... bedankt alvast voor je goed geschreven verhalen!
grtz. -
03 Oktober 2010 - 21:31
Broertje:
Hee niet te hard trainen hè. Dat doe ik ook niet. Veel plezier nog en tot snel. Dikke kus -
03 Oktober 2010 - 21:32
Broertje:
Hee niet te hard trainen hè. Dat doe ik ook niet. Veel plezier nog en tot snel. Dikke kus
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
