Todo es possible, pero nada seguro!

Daar zitten we dan in een piepklein vliegtuigje, vier uur later dan gepland omdat onze eerste vlucht om onduidelijke redenen was gecanceled. Motor staat al een half uur te loeien, zonder dat het echt de indruk wekt dat dit ervoor gaat zorgen dat we de lucht ingaan. De piloten, die drie meter van ons vandaan zitten, hebben er blijkbaar wel vertrouwen in want daar gaan we, met veel geluid en geschud. Net een raceautootje waar we in zitten! Nog geen 40 minuten later staan we midden in de jungle, op een geasfalteerd stukje dat de landingsbaan wordt genoemd. Net als ik serieus begin te denken dat het een grap is, komt er een busje aanrijden waar Westerse muziek uitschalt en een tiental uitgeputte toeristen inzitten. Glimlachend worden onze backpacks op het dak getild. Voordat ik het weet rijden we door rul zand op een motor met backpack, andere tas en een opwaaiend rokje. Ons bootje staat al klaar, dus we kunnen echt beginnen!

Een paar uur later zie ik mezelf kruipen door struiken, op zoek naar een of andere hele bijzondere vogel. Daar ga ik, lopend, kruipend, bukkend, uitglijdend, zwetend en kriebelend. Op de rivier hebben we onze eerste krokodil al gezien en vele schildpadden. Nu horen we apen, wilde zwijnen, papegaaien, vogels en muggen om ons heen cirkelen. Check, ik ben in de jungle. Het zweet stroomt over mijn lichaam en al snel heeft mijn shirtje een andere kleur gekregen. Ik voel iets in me nek kriebelen. Ik denk dat het een van de vele spinnenwebben is waar ik doorheen ben gelopen. Of misschien een beestje. Ik sla een paar muggen en verdwaalde mieren weg en denk dat dit het was. Helaas zie ik na een paar uur dat er verschillende insectenfeestjes zijn geweest op mijn lichaam; ik zit onder de bulten! Het hele flesje Deet dat ik heb gebruikt in vier dagen, de lange mouwen, de lange broek en de dichte schoenen hebben weinig geholpen. Ik zie er uit als een kind die de mazelen heeft en ik verga van de jeuk.

De jungle is gelukkig ook ontzettend mooi! Onze gids kan ons alles vertellen over de bomen, planten en dieren. Hij is opgegroeid in de jungle en weet echt alles. Hij laat ons van alles proeven, zien en ontwijken omdat het giftig is. Leuk om zijn visie op het leven en de natuur te horen, dat geleid werd door ‘todo es possible, pero nada es seguro’. Hij is erg gelukkig met zijn leven en tevreden met hoe alles gaat. Nick, dit deed me aan jouw houding in het leven denken. De geuren zijn ongelooflijk en erg sterk. En dan heb je uiteraard nog de muziek van de jungle; schreeuwende apen, knorrende wilde zwijnen, licht gegrom van krokodillen, gekwaak van kikkers (heel fijn) en allerlei verschillende vogels. Verder vlinders in alle kleuren en maten. De eerste dag hebben we veel moeite gedaan om een papegaai te zien. Terwijl we twee dagen later op een plek waren waar honderden papegaaien waren! Ontzettend mooi die felgekleurde beesten.

De tweede dag komen we totaal bezweet aan bij ons ‘kamp’ in de jungle. Na vier uur lopen in de hitte, met al onze spullen op onze rug voor 2 dagen, snakken we naar een duik in de rivier. Op weg naar de rivier zien we een slang ronddartelen. Aangekomen bij het water, zie ik een krokodil op zijn dooie gemak het water in lopen. Nu het donker wordt en je niet kan zien wat onder je is in het water, ben ik stiekem toch best een beetje bang. Vanzelfsprekend heb ik me er overheen gezet en ben ik toch dapper gaan zwemmen. Volgende dag verder de jungle ingetrokken. We komen een plant tegen die gebruikt wordt om verf van te maken. Uiteraard wordt dit op ons getest, onze handen worden totaal paars gemaakt en voor het echte jungle effect krijgen we strepen op ons gezicht. Net of we hier thuishoren; helaas voelt dit niet zo. Overal, overal, overal zijn beestjes!

Dezelfde avond gaan we vissen, met lijnen en pijl en boog. Springend en om me heen slaand tegen de muggen toch voor elkaar gekregen om drie vissen te vangen. Waarvan één hele grote! Zelfde avond klaargemaakt en heerlijk gegeten. De kok was het er in het begin niet mee eens dat we zouden helpen in de keuken. We moesten uitrusten! Na veel aandringen toch voor elkaar gekregen om te helpen en hem zelfs kunnen overhalen om met ons mee te eten. Het is gezellig en er wordt veel gelachen. Resultaat was wel dat we vanaf toen met ´turistas locas´ werden aangesproken. Onze maaltijden bestaan uit vers fruit, verse sappen, verse vis, verse groente, zelfgemaakte honing en zelfgemaakte chocola. Daarbij hebben we nog wat rietsuikerdrank over, dat we de eerste dag zelf hebben gemaakt in een dorp. De laatste dag word ik wakker door een groep brullende apen, terwijl ik de zon boven de jungle zie uitkomen. Even vergeet ik alle ongemakken en is het leven totaal romantisch.

Helaas is het krabben me duur komen te staan. Toen we terug kwamen in Cocha waren mijn voeten totaal opgezwollen, paars, rood, geïnfecteerd en zéér pijnlijk. Eén dag geprobeerd uit te houden. Maar aan het eind van de dag kon ik er niet meer op staan, paste ik niet meer in me schoenen en was het onmogelijk me te verplaatsen. Na vele waarschuwingen en adviezen toch maar naar het ziekenhuis gegaan. Nu braaf aan de antibiotica en hopen dat het snel slinkt.

Ook ben ik uiteraard bezig geweest met stage. Heb een week met de kinderen van de gevangenen gewerkt. Het was indrukwekkend, uitdagend en zéér ongeregeld. Van te voren had ik een plan gemaakt en besproken wat ik die week kon doen. Maar elke dag was er iets (Judo, bijles, verjaardag, kapper, brood verkopen) waardoor het werd verschoven naar morgen. Onmogelijk voor mij om te begrijpen hoe dit nou werkt en waarom men niet gewoon open met mij praat over wat mogelijk is. Moeilijk om te beslissen wat ik hiermee wil doen. Wil hier niet voor niks zitten en denk ook dat ik best wat in te brengen heb, maar wil ook niet totaal over hen heen donderen met mijn ideeën. Uiteindelijk heb ik een goede week daar gehad en wil ik nu een soort advies gaan schrijven over hoe ze het best met vrijwilligers kunnen omgaan. Hierin wil ik mijn eigen ervaringen gebruiken, ervaringen van andere vrijwilligers en van de medewerkers van de organisatie. Dit wordt nog een aardige uitdaging want het is onmogelijk om afspraken te maken!

Met het werken waren de jonge meisjes al vanaf het begin erg aanhankelijk. Al snel werd ik van alle kanten geroepen met ‘Tia Lisa!!!!!’. Na de eerste dag stonden ook de jongere jongens in de rij om opgetild te worden, op mijn rug te klimmen en spelletjes met me te doen. Een meisje vertelde dat ik haar aan haar moeder deed denken. Toen ik zei dat ik veel te jong ben om moeder te zijn, vertelde ze dat haar moeder 23 is en zei 7 jaar is. Whoops. Het contact met de oudere kinderen is veel moeilijker, tot onmogelijk aan toe. Ik heb elke dag in de keuken geholpen, waar we eten klaarmaakte voor meer dan honderd kinderen. Hoop geleerd van de Boliviaanse keuken. Die erg, erg goed is trouwens! Wist niet dat koeienhart zo lekker kon zijn! En dan de gigantische chocolade taarten die ze overal verkopen!

Verder blijft het aardig worstelen hoe om te gaan met afspraken en met de mannen. Afspraken zijn onmogelijk te maken en ik begrijp nog steeds echt niet hoe het werkt. Denk dat het een combinatie is van een extreem soort beleefdheid, laksheid, bureaucratie en controle van ouders. Wel lastig want ondertussen blijft het onmogelijk om duidelijk te krijgen wat ze op stage van me verwachten; weten we nog steeds niet hoeveel we nou precies voor huur moeten betalen; beginnen trainingen in de sportschool altijd op een andere tijd; en vertrekken bussen altijd op andere tijden dan gepland. De mannen blijven ook een apart verschijnsel hier. Zonder schaamte hangen ze uit auto’s en ramen om me allerlei dingen toe te roepen. Lachend roepen ze de meest domme dingen in Engels, of fluisterend praten ze in Spaans tegen hun vrienden over mij. Groepjes mannen stoppen met praten en draaien zich tegelijkertijd om, om me van top tot teen te kunnen bekijken. Rustig draaien ze mee in de richting waar ik naar toe loop en fluiten ze me na. Voor de mannen maakt het niet uit of ze op een motor zitten, of met kind, vrouw of vriendin lopen. Ze nemen altijd de tijd om me eens flink te bekijken. Heb wel al flink wat boze stompen gezien die vrouwen uitdeelden die naast hen liepen.

Verder nog leuke feestjes gehad, naar pianoconcert in erg mooi paleis geweest en een tocht in de bergen gemaakt. Ik ga weer proberen om wat foto’s op FB te zetten. En uiteraard ben ik ook erg benieuwd hoe het daar allemaal gaat in NL! Regen, koud, onduidelijke politieke omstandigheden en ook nog leuk nieuws? Liefs