Goodbye Cocha!

Daar zit ik dan met een geweldig grote Capuccino en chocolate chip cookie in London. Eindelijk weer goede koffie. Na mijn busrit naar La Paz (8h), ritje naar het vliegveld (1h), wachten op vlucht (3h), vlucht naar Santa Cruz (1h+1h wachten), vlucht naar Miami (7h+1,5 extra in de lucht omdat Obama daar was+ 3h controles+ wachten), vlucht naar London (9h+2h controles) vind ik wel dat ik dat heb verdiend.

Mijn laatste tijd in Cochabamba heeft lichtelijk zijn ups en downs gehad. Heb super leuke dingen gedaan maar ben ook erg ziek geworden! Denk dat dit de manier was om mij het extra zetje te geven en te zeggen: ‘ja het is tijd om naar huis te gaan’.

Ik ben nog een dagje naar een jungle gebied geweest dat dichterbij was. Geweldig om te zien hoe ontzettend snel de omgeving kan veranderen en je in een totaal andere wereld zit. We wilden naar een bekend park gaan waar allerlei dieren te zien zijn (de meest gekke en gevaarlijke dieren). Helaas toen we daar aankwamen bleek het park dicht te zijn voor de afgelopen twee maanden omdat er een nieuw pad was aangelegd en de dieren nu te onrustig en gevaarlijk waren. Ze zouden morgen weer open gaan. Daar hadden wij alleen niets aan. Toen maar naar restaurant gegaan dat er goed uit zag; alleen was deze ook dicht omdat ze een grote schoonmaak hadden. Dan maar terug naar het stadje daar (in de bloedhitte moet ik erbij vermelden). Daar aangekomen kwamen we er al vrij snel achter dat er eigenlijk niet zo heel veel te doen is, behalve normaliter het park. Uiteraard was het mij opgevallen dat ze hier niet alleen normale taxibusjes en auto’s hadden, maar ook motoren die als taxi fungeren. Snel het meisje waar ik mee was overtuigd en beiden achterop een motor geklommen. Ik zei nog voorzichtig dat ze niet te hard moesten gaan omdat we niets van bescherming hadden. Al vrij snel had ik door dat ze helemaal niet hard konden gaan, want de wegen waren totaal kapot, zanderig, met grote keien en nog grotere gaten als betegeling. Best hobbelig en spannend om dan achterop een motor te zitten. Uiteindelijk zijn we heel aangekomen bij een soort pretpark waar ze allerlei klimroutes en gigantische schommels hebben tussen de bomen en andere gekke dingen. Met bibberige beentjes zijn we overal op/onder/tussendoor geklommen en van alle schommels afgegaan. Die dingen waren echt gigantisch! Je moest elke keer ergens op klimmen, je dan in een pakje hijsen en naar beneden springen. Doodeng, het hoogste punt was 18 meter en al die installaties waren ontzettend gammel en instabiel. Als je ergens op moest klimmen bewoog de hele installatie mee en op meerdere punten zag je dat het kapot was. Ik kreeg zo de indruk dat er geen controles zijn voor de installaties, maar dat ze af en toe gemaakt worden als ze het echt niet meer doen. Maar uiteindelijk overal heel afgekomen, en wat een kick om tussen de bomen door te vliegen vanaf 18 meter!

Daarna waren we wel toe aan een verfrissende duik. Een autoritje met 11 mensen in de auto (ik met twee anderen in de achterbak), een motorritje, een fikse wandeling, drie keer vragen en heen en weer gestuurd worden en een ander autoritje later, waren we aangekomen bij een heel mooi stukje natuur waar je heerlijk kon zwemmen. Echt super mooi daar en heerlijk water. Helaas met heel veel vissen die je beginnen te bijten als je niet heel hard heen en weer blijft spartelen. Dacht dat vissen vrijwel nooit tanden hadden, maar die beten waren echt gemeen. Uiteraard waren er ook nog de muggen, die mij binnen no time weer overal te pakken hadden. Diezelfde avond ben ik ziek geworden. De volgende dag had ik een drukke dag voor stage en daarna feestje. Helaas had dat me ook niet bepaald goed gedaan. De dag daarna lag ik rillend op bed en moest ik héél dicht bij de toilet blijven. Kon geen slok water binnen houden. Gelukkig was het de volgende dag wat beter. Hoewel ik tot nu toe nog steeds niet helemaal in orde ben. Denk dat ik een gek beestje mee heb genomen uit de jungle.

De rest van de week heeft bestaan uit heel veel gezellige dingen, pre-afscheidsfeestjes, afscheidsfeesten en nog meer normale feestjes. Echt een hele leuke week geweest. Met stage heb ik uiteindelijk ook behoorlijk wat dingen kunnen afronden. Heb een flyer gemaakt voor de bibliotheek. Ja, ja Liesje hip in de weer met de computer (mede mogelijk gemaakt door Andre). Heb alle interviews uitgewerkt over het werk met de kinderen van de gevangenen (CAIC). Heb een voorstel geschreven voor CAIC. Heb een voorstel geschreven voor de bibliotheek en hoe ze beter kunnen werken met vrijwilligers. En heb twee chauffeurs en een dichter gezocht en gevonden voor de bieb. Gaby (directora de La Biblioteca) was helemaal blij met al mijn werk. Zo blij dat ze meer bezig was met bedanken, dan naar luisteren wat ik nou had gedaan en wat zij er nu mee kan doen. Heb aardig me best moeten doen om mijn verhaal te kunnen vertellen. Ben wel blij dat ik uiteindelijk wat heb kunnen neerzetten hoewel het nog totaal niet af voelt. Heb het gevoel dat ik een bal het veld op heb getrapt, hard heb geroepen dat ze daar iets mee moeten doen en weg ben gelopen. Terwijl het hele team nog aan de zijkant staat, me amper heeft gehoord en meer onder de indruk is van dat ik daar was en dat ik weer weg ga, dan dat ze de bal hebben gezien. Nu dus maar afwachten of ze die bal stoppen, achterna gaan, een extra trap geven of totaal negeren. Heb een grote afscheidsmaaltijd gehad met allerlei vrouwen die verbonden zijn met de bieb. Heel speciaal om zo met die vrouwen om te gaan, ook wel bekend als “Las mujeres peligrosas/ The dangerous women”. Ben ook nog helemaal bedolven onder cadeautjes door mensen van de bieb en mensen van AIESEC. Als ik nog niet genoeg souvenirs had, heb ik die nu in ieder geval zeker wel! Het afscheid nemen viel me zwaarder dan ik had verwacht. Het is raar om zo close met mensen om te gaan en soort van leventje daar op te bouwen en dan weer hop weg te gaan. Heb echt wat vrienden gemaakt daar en iedereen maakt natuurlijk mooie beloftes van contact houden, maar je weet nooit hoe die dingen lopen. Maar zoals iemand in een brief tegen me zei (citaat van Gabriel Garcia Marquez.. volgens mij schrijf ik de naam helemaal verkeerd nu, maar goed): ‘Don’t cry because it ended, smile because it happened’.

Uiteindelijk heb ik mijn laatste avond in Cochabamba afgesloten met een mooi feestje in verschillende cafés/ clubs, waarbij de laatste club een grote paal midden in de zaal had. Uiteraard ben ik naar de tweede verdieping gegaan, balkonnetje op gegaan en hop in de paal geklommen en naar beneden gegleden waar een koud biertje op me stond te wachten. Zo hoor je die dingen af te sluiten, toch?