Ongelovige Maria gaat het klooster in...

Vorige week kwamen wij rond 23.00h in Tiruvannamalai aan om de full moon walk mee te maken. Het is een klein stadje naast een grote berg, met daaromheen veel tempels. Je gaat daar met een bepaalde vraag naartoe en wanneer je de tocht drie keer hebt gelopen, krijg je het antwoord van de goden. Elke volle maan loopt dit stadje vol met duizenden (+- 150.000) mensen die de tocht om de berg, langs alle tempels willen maken. Jezus, wat een gekkenhuis! Overal waar je kijkt zijn mensen, mensen en nog eens mensen, in alle kleuren, soorten en maten. De meeste mensen lopen de tocht blootsvoets (ik heb dit ongeveer de helft van de 19km volgehouden. Sommige lopen echt uit overtuiging, hen hoor je constant gebeden prevelen, anderen voor de sfeer of gezelligheid en een hoop kinderen gaan slapend mee op de nek van hun ouders. Tijdens de tocht staan overal mensen die van alles verkopen; van zeep en spaarlampen tot Hindu dvd’s en spullen om te offeren. En natuurlijk al wat maar mogelijk is om te eten en te drinken. Verder waren er ook honderden bedelaars. Sommigen zijn zo ondervoed, zo jong, mismaakt of ziek. Echt heel erg schrijnend om te zien. Constant hoor je die mensen om geld, hulp en eten roepen.
Tijdens de tocht kom je langs allerlei tempels waar je in kan, daar moet je naar de god toe bidden en allerlei rituelen uitvoeren (ik begreep er maar de helft van, maar heb vrolijk meegedaan). In de tempels is het echt dringen! Ik vond het heel apart; de tempels en al die mensen zijn heel mooi, maar ondertussen word je wel zonder pardon hardhandig aan de kant geduwd en moet je hetzelfde terug doen, wil je echt iets kunnen zien van de goden. Toen we rond 4h weer terug waren bij de auto zei de man van Bhanu (zij zijn christelijk) vrolijk tegen mij: ‘je snapt natuurlijk wel dat het hele idee van die tocht onzin is hè…’ Beetje anticlimax!

Verder zou ik eigenlijk nu twee weken in een ander project gaan werken. Hun vraag aan mij was om een nieuwe brochure te maken. Aangezien ik mijn tijd in India niet in een kantoor wil doorbrengen, ben ik gaan kijken naar andere opties. Ik blijf nu de rest van mijn tijd bij de open school. Nadat ik een paar dagen andere dingen had gedaan, was het echt weer heerlijk om daar terug te komen. De groep is weer groter geworden, zijn nu 48 kinderen. Vanaf morgen verblijf ik daar een week intern in het klooster. Ik vind het wel spannend; komen waarschijnlijk interessante gesprekken over mijn geloof (geen) met de zusters. En verder is het daar echt back to basic; geen bereik met telefoon, geen computer, geen winkels (er is 1 mini winkeltje tegenover de school en de volgende is denk ik 20 minuten lopen) en amper tot geen Engelssprekende mensen om me heen.
Vrijdag hebben we de opvoering van het toneelstukje gehad. Ik had mijn sari aangetrokken (ik snap wel waarom die mensen zo recht op lopen, je moet wel, kan amper ademhalen!). De reacties waren echt super. Iedereen vond het prachtig, zelfs mensen op straat kwamen naar me toe om dit te zeggen. De directeur, onderdirecteur, projectleider en Annejet en Milou zijn komen kijken naar het stuk. Was gelijk een best gespannen en officiële sfeer. Kinderen allemaal netjes aangekleed en docenten deden enorm hun best. Ik was gewoon zenuwachtig voor die kinderen, maar gelukkig is het helemaal goed gegaan (tenminste.. de fouten vielen niet op). Na het applaus viel het stil en werd ik door Bhanu naar voren geduwd om ‘een woordje’ te doen. Probeerde me maar niks van die officiële sfeer aan te trekken en heb een vrolijk praatje gehouden.
Ik had, met hulp van Bhanu, voor deze dag een speciale lunch geregeld voor de kinderen. Het eten is namelijk vaak erg slecht en zij krijgen vrijwel nooit iets van vlees of vis. Iedereen was er heel blij mee, echt fijn om te zien. Voelde me iets ongemakkelijker toen zij een heel speciaal gebed voor Bhanu en mij gingen houden. Verder ga ik morgen voor ieder kind een schooltasje kopen, met wat spulletjes daarin. Dit geef ik bij het afscheid.

Gister heb ik samen met Milou en Annejet een tripje gemaakt naar Chidambaram en Pichavaram (is toch onmogelijk om al die namen te onthouden!!). Op weg naar Pichavaram kwamen we langs een lijkverbranding, gebeurd gewoon langs de weg. Verder langs prachtige rijstvelden en kleine dorpjes. Daar hebben we een boottocht gemaakt. We hadden ons ticket al, maar toen we op het water zaten bleek dat we de roeier nog moesten betalen en ook foto’s maken was niet gratis. Het was een mooie tocht door de mangrove, alleen veel van hetzelfde. Verder klom onze gids even in een boom om daar rustig uit het zicht te kunnen roken (ben er zwaar van overtuigd dat het hasj was). In Chidambaram zijn we naar een groot tempelcomplex geweest. Erg indrukwekkend, kan met geen woorden beschrijven wat ik heb gezien.

De laatste dagen ben ik veel samen met Camille op de motor naar Cuddalore gegaan. Tijdens dit ritje hebben ik veel interessante gesprekken gehad over het kastensysteem, politieke situatie, verslavingsproblemen, armoede, verschillen en gebruiken in India. Alcoholisme is een groot probleem hier, en daardoor ook huiselijk geweld. Je ziet vaak ‘s avonds bij drankwinkels een rij staan. Het is dan vrijwel zeker dat dit allemaal om verslaafden gaat omdat alcohol hier totaal niet wordt gebruikt. Ook niet bij festivals, bruiloften of andere feesten.
Gister in de bus was het weer gezellig druk. Op een gegeven moment hing er een man ongeveer 20 cm van mijn gezicht af. Hij was duidelijk erg dronken en ik kon geen kant op. Gelukkig hadden anderen dit ook snel in de gaten en heeft een man hem weggeduwd en zijn arm ervoor gehouden, zodat hij een stuk verder van mij af was. Ik voel me hier sowieso wel echt redelijk veilig. Er gebeuren wel vervelende dingen, maar er zijn altijd zoveel meer mensen die proberen voor je te zorgen. En dan echt uit goede bedoelingen.

Nou ben ook benieuwd hoe alles met jullie is. Hoop dat alles goed gaat! Ga nu even een duik nemen in de zee… hmm!