Zowel kikkers als dolfijnen naast je

Na een prachtige tijd bij de open school heb ik Vrijdag afscheid moeten nemen. Ik ben heel blij dat ik de laatste week daar intern heb gezeten. Ik heb de kinderen nu zoveel meer meegemaakt en nog meer een band met ze kunnen opbouwen. De kinderen hingen nu niet meer alleen om mij heen om te spelen, maar durfde eindelijk ook bij mij uit te huilen. Het blijft jammer dat je die taalbeperking hebt. Maar misschien is dat juist ook wel fijn geweest. Kinderen komen uit zulke verschrikkelijke situaties, daar valt niks aan goed te praten of op te lossen. Wat zij willen is persoonlijke aandacht, iemand die hen vastpakt en geborgenheid. Dit heb ik de afgelopen weken zoveel mogelijk gegeven. De afgelopen week was ik helemaal op mezelf aangewezen, was geen tolk bij. Soms was dat vervelend. Maar de meeste tijd ging het heel goed. De docenten, kinderen en ik wrongen ons in onmogelijke posities om dingen duidelijk te maken. En zo zie je; met handen, voeten, uitbeelden, desnoods op je hoofd staan, kom je een heel eind.
Bij de zusters was dit wel iets anders. Zij spraken perfect Engels, maar deden het niet. In het begin probeerde ik nog het gesprek aan te gaan, maar heb me al snel totaal gericht op de kinderen en de bezoekjes bij de zusters zo kort mogelijk gehouden. Het is me wel duidelijk geworden dat de zusters enorme roddeltantes zijn! En dat zij helemaal niet zo goed voor hun medemens zijn, als dat zij in hun gebeden en op papier beweren. Bless (organisatie waar ik voor heb gewerkt) geeft geld aan de zusters voor eten, drinken en materiaal voor de open school. Waar dit geld nou precies naar toe gaat, wordt echter niet duidelijk. Het eten wat de open school krijgt is vaak slecht, onvoldoende en niet voedzaam. Het komt geregeld voor dat zij geen spullen krijgen om thee te maken, niks buiten hun 3 maaltijden per dag krijgen, of zelfs niet eens aan die 3 maaltijden kunnen komen. Spullen voor de school zijn ook ver te zoeken. De zusters daarentegen leven in luxe. Hebben een groot, koel gebouw met veel kamers. Ze hebben allerlei mensen in dienst die voor hen koken, wassen en schoonmaken. Bij maaltijden kan je uit verschillende dingen kiezen, en er is altijd verschillend fruit aanwezig. Ik kan de open school en het klooster natuurlijk niet met elkaar vergelijken. Maar ik vond het wel moeilijk om deze verschillen op te merken.
Ik sliep bij een groep geestelijk en lichamelijk gehandicapten. Het was leuk, maar ook heftig om daar te zijn. Ze willen allemaal met je praten en spelen, er wordt veel gelachen. Ze hebben op een gegeven moment zelfs een dansoptreden voor me gedaan. Hierbij zat driekwart van de groep, omdat hun lichaam zo mismaakt is dat zij amper kunnen staan. Veel moeten zichzelf al kruipend, slepend met handen en voeten verplaatsen doordat delen verlamd zijn, zo vergroeid of lichaamsdelen misplaatst zijn. In het begin vond ik dit wel moeilijk om te zien, maar je went er snel aan. Hoewel het moeilijk bleef om met een jongen te praten die zo ontiegelijk scheel was, dat ik geen idee had waar ik moest kijken.
Voor het afscheid heb ik (en paps en mams) voor elk kind (zijn er ondertussen 50) een schooltas gekocht met ballonnen, pennen, stickers en een armbandje daarin. Iedereen was ontzettend blij. En ik ben blij dat ik iets kan geven waar ze echt iets aan hebben. De zuster wilde er bij zijn, daardoor werd het beetje raar officieel gemaakt. Ik moest op de foto terwijl ik een tas gaf, en er werd een lang praatje door haar gehouden.
Verder hebben we nog een schoolreisje gehad. Was super leuk, kinderen waren zo blij om een keer in een andere omgeving te zijn. In een speeltuin kwamen we een blanke vrouw met haar dochtertje tegen. Dat móest natuurlijk familie van mij zijn! Ik ben ook paar keer meegegaan naar de kerk. Niet met de zusters, maar met de kinderen. Een docent is Hindu, maar was telkens ’s avonds de bijbel aan het lezen en ging naar de kerk. Toen ik hem daar naar vroeg legde hij mij uit dat Jezus best een zoon of ander familielid van Shiva mocht zijn. Echt mooi om te zien dat geloven dus best samen kunnen gaan.
Gister heb ik een boottrip gemaakt met Bhanu (mijn tolk), haar familie, Annejet en Milou. Mooi om zo’n vissersdorp te zien. Het dorp is zwaar getroffen door de Tsunami. Deels is het weer opgebouwd. Boottocht was mooi, rivier ging over in de zee. Toen we eenmaal op zee waren sloegen de golven vrolijk over het bootje heen.
Morgenochtend begin ik met het rondreizen, dus ben benieuwd wat me daar allemaal te wachten staat!
Ik ging net even naar het strand. En in een keer zag ik een hele groep dolfijnen langskomen. Eerst dacht ik dat ik me vergiste. Maar toen ik iedereen zag wijzen, foto's maken en de zee inrennen, begreep ik dat het toch echt zo was. Echt onwijs veel dolfijnen, ze bleven maar komen! Verder zijn er ook nog heel veel vieze beesten. Veel kakkerlakken in mijn kamer en laatst zat er zelf een kikker op mijn klamboe! En net fietste ik naar Pondy, zwaar verrotte fiets heb ik. Ketting ging er nu af, vorige keer mijn trapper, maar heb nog nooit vieze handjes gehad.. Altijd waren er stoere mannen die het voor me fixten.. Maar toen zag ik een aapje de weg oversteken.

Wordt het nu eindelijk bij jullie ook beetje mooi weer?