Wat nou "India is niet relaxed en rustgevend"!

Na een heerlijk weekje op de Andaman Islands zijn we weer terug in de drukte van de stad. Viel gelijk tegen. Meike is gebeten door een hond, waardoor we naar het ziekenhuis moesten voor ‘n injectie. Er is amper iets te zien van de beet, maar we willen geen risico nemen. Ze moet nog 4 herhalingsprikken krijgen, maar als het goed is kan dit overal.

Vanaf het vliegveld in Port Blair moesten we naar de haven. Volgens de Riksjachauffeur werden wij door hem daar afgezet. ‘Very close, that way!’. Dus wij liepen vol goede moed die kant op. Helaas lag de weg een paar meter verder totaal open. Waardoor wij met al onze baggage, balancerend over rioolpijpen en richeltjes aan de overkant moesten zien te komen. Wonder boven wonder is het gelukt. Hebben een ticket weten te bemachtigen en zijn met de boot naar Havelock gegaan. Toen we daar aankwamen konden we niet genoeg foto’s maken van de prachtige omgeving. We hadden toen nog geen idee hoe mooi de rest was…
Op het eiland hebben we een geweldige tijd gehad. Het is daar echt prachtig; zulke mooie stranden, schitterende zee en veel leuke mensen! We hadden een mini-bamboo-hutje, waar je je kont niet kon keren, maar wel een bed stond. Prima dus. De hutjes lagen allemaal vlak bij het strand en de kokosnoten vielen vrolijk in het rond (doodeng..).
De eerste dag hebben we een fiets gehuurd om naar een ander strand te fietsen. Natuurlijk hadden we niet goed op de kaart gekeken en hebben we gelijk het strand gekozen wat het verst weg lag. Jezus, wat een hitte! We fietsten wel in een gigantisch mooie omgeving, met helaas veel heuvels (allemaal naar boven natuurlijk!). Verder waren er veel gaten in de weg, jeeps die ons van de weg toeterden en de omgeving die ons afleiden met haar schoonheid, waardoor we zwetend en puffend met lamme pootjes van het trappen en een slap gevoel van het lachen, vaak in de berm terecht kwamen. Bij het strand aangekomen waren we onze tocht zo vergeten. Prachtig daar. Het strand was in het begin helemaal verlaten, waardoor wij bang waren dat we de zee niet in mochten. Maar de verleiding was te groot. De kleurconstrasten zijn heel mooi. Je hebt het felgroene van de bomen, dan het verblindende wit van het strand en dan het helblauwe van de zee. We moesten al vrij snel weer terug gaan; wordt hier vroeg donker. En zonder straatverlichting of fietsverlichting leek het ons verstandig om op tijd te gaan. Helaas was ik mijn sleutel kwijt. Na een doelloze zoektocht op het strand en wanhopige gesprekken met chauffeurs, hebben we het slot opengebroken. We waren nog geen 5 minuten onderweg, of Meike kreeg een lekke band. Aangezien er niks in de buurt was, hebben we de rest van de 15 km met lekke band verder gefietst. 1,5 uur later: pijnlijke kontjes, een vervormde fiets en een fiets met geforceerd slot, tja leg dat maar eens uit!
Verder wilden we nog een dagje naar een ander strand gaan. Via beach 7 dachten we daar naartoe te kunnen lopen. Niet dus. Met jeep weer stuk terug gereden en ergens aan de kant van de weg afgezet. Werd naar een minipaadje gewezen; zo zouden we er komen. Na een wandeltocht (op slippers) door de jungle van minstens 40 minuten kwamen we idd bij de zee. Geweldig mooi daar! Moesten nog over allerlei wortels en weet ik het wat klimmen om bij het strand te komen, maar het was het meer dan waard. Daar hebben we 3 Indiase families ontmoet die ons uitnodigde om met hen te snorkelen (super mooi!!), lunchen (veel te veel!!) en met boot terug naar de haven te gaan. Erg fijn, aangezien een stuk van het ‘wandelpad’ onder water komt te staan door vloed.

De laatste dag hebben we gedoken. Een hele ervaring. In het begin dacht ik dat ik nooit genoeg lucht zou binnen krijgen en dat ik het met pijn en moeite zou moeten volhouden. Gelukkig wende ik snel aan deze nieuwe manier van ademhalen. Ik moest in het begin keihard lachen onder water. Ging nog redelijk soepel met dat hele gebeuren in je mond. Maar heb me op een gegeven moment echt moeten concentreren om niet te blijven lachen. In het begin lag ik echt of plat op de grond, of ik dreef ergens aan de oppervlakte. Er werd toen een gewichtje afgehaald bij mij. Waardoor ik later telkens weer naar boven schoot. Ik bleef maar aan de gang om mezelf onder water te houden! Haha.. Daar moest ik natuurlijk ook weer om lachen. Naast dat ik gigantisch druk met mezelf bezig was, heb ik ook nog kunnen genieten van de onderwaterwereld; erg mooi! We zagen ook een slang, hoorde later dat deze erg giftig is.

We zijn vanacht met een sleeperstrain van Chennai naar Madurai gegaan. Kan niet zeggen dat we veel slaap hebben gehad; trein schudt als een gek en maakt daar ook het nodige geluid bij. Verder is het niet helemaal/helemaal niet duidelijk hoelaat je precies moet uitstappen en waar. Maar het is allemaal goed gekomen! Vandaag naar een tempelcomplex geweest. Een marktje waar tientallen kleermakers bij elkaar zitten. Een groentenmarktje en flowermarket. Het is een mooie stad, relaxter dan Chennai. Maar je wordt wel gek door alle riksja-drivers die stratenlang achter je aan blijven lopen, terwijl ze alerlei mogelijkheden in je oor blijven schreeuwen.
Morgenochtend gaan we met de localbus naar Kanyakumari (ligt helemaal in het zuiden, hier komen 3 zeeen bij elkaar. Schijnbaar mooie zonsop-ondergangen).
Hebben jullie nog lekker het lente zonnetje? Bedacht me vandaag dat ik dit jaar wel de paaseieren moet missen!