Het wordt heter en heter

Vorige week hebben we nog even genoten van het strand. Aangezien het het einde van het seizoen was, waren er al veel winkeltjes en restaurantjes dicht. De restaurantjes die nog open waren, waren zo verlaten dat we er amper durfden te eten. Wanneer we op het strand lagen, werden we overvallen door tientallen verkopers. We (Meike en ik vooral) hadden al aardig wat dingen gekocht, dus we probeerden die leuke dingetjes te weerstaan. Maar aangezien de verkopers gezellig naast je komen zitten met al hun spullen, en hier gerust aan uurtje blijven zitten, was de verleiding vaak te groot. Vooral Meike kon zich vaak toch niet inhouden. Op een gegeven moment wilde ze echt niet meer. Toen er een verkoper naast haar kwam zitten zei Clay tegen ons, dat hij die vrouw 100 Rupi extra zou geven wanneer ze Meike toch iets verkocht. Clayton moest steeds om ons lachen dat wij zoveel kochten. Maar binnen no time zat hij met 10 verkopers om zich heen en heeft hij vanalles gekocht. Meike en ik hebben uiteindelijk toch ook nog iets gekocht.
Vrijdag hebben we Meike bij het vliegveld afgezet in Mumbai. Onmogelijke discussies gehad met taxidrivers; ze beweerden dat ze alleen per meter reden. Maar toen we uiteindelijk bij het hotel waren afgezet, bleek de meter toch niet te werken en hadden ze zelf een prijsje bedacht. Aangezien we moe waren, niet gewoon een beetje moe, maar echt kapot (dat doet dit weer wel met je haha)... hebben we de discussie kort gehouden, om lekker snel in ons bedje te liggen. We hadden het hotel van te voren gebeld en een prijs afgesproken omdat we midden in de nacht zouden aankomen. Toen we daar waren wisten ze daar echter niets meer van..! Zij weten ook heel goed dat we gewoon naar bed willen en sneller geneigd zijn ja te zeggen. Uiteindelijk toch nog een mooi prijsje gemaakt. Toen we net in bed lagen werd er op de deur geklopt en aan mij gevraagd of ik mee kon komen. Ik moest even mijn gezicht laten zien aan 'n medewerker omdat ik daar al een keer eerder was geweest. Beetje jammer dat ze dit niet aan mij uitlegde, dus ik stond daar me af te vragen wat ik daar aan het doen was. Na paar keer vragen legden ze het toch uit.

De volgende dag wilden Clay en ik 'even' wat dingetjes regelen. Ten eerste wilden we pakketjes (cadeau'tjes voor onze liefhebbende ouders) versturen. Met de bus zijn we richting postoffice gegaan. Voordat we dit hadden gevonden had een man ons al meegesleurd een gebouw in. Daar werden onze spullen uit handen genomen, gewogen en werden wij weer mee naar buiten genomen. Daar begon de vriendelijke man ijverig een zak om onze spullen heen te naaien. Terwijl wij in de schaduw van een boom aan het wachten waren, werden de vlekken op de man zijn shirt mij ook duidelijk. Er zaten ontzettend veel vogels boven ons, die vrolijk hun kwakkie naar beneden lieten vallen. Ach... Toen het pakketje klaar was, werden we naar een ander gebouw gestuurd. Daar moesten we een lift in, waar hoeveelheid mensen die in de lift kunnen was doorgekrast en een ander aantal boven was gezet. Erg betrouwbaar. Boven aangekomen werden onze spullen weer afgepakt. Moesten allerlei formulieren invullen, spullen werden 'gecontroleerd' (sloeg nergens op), werd weer een nieuwe zak omheengenaaid, pek opgesmeerd en toen betalen; zonder dat we ook nog maar hadden gezegd wat we uberhaupt wilden! Hebben aardig wat minuutjes staan zweten om dit uit te leggen, er werd vrolijk ja geschud (Indiers schudden hun hoofd om ja te zeggen, ziet er alleen uit als nee) en wij kwamen niet meer bij van het lachen door alle miscommunicatie. Uiteindelijk is het verzonden en nu maar hopen dat het aankomt.
Verder probeerden we een boot te regelen naar Diu, dit is namelijk veel sneller. Al snel werd ons duidelijk dat dit niet mogelijk was. We moesten eerst naar Daman, daar zouden we vast en zeker een boot kunnen krijgen. Dus wij vol goede moed daar naar toe. Daar aangekomen werd ons vrolijk verteld dat er alleen boten gaan vanaf Mumbai (wha!!). Toch maar met de bus dan.. In Daman zijn we nog een dagje gebleven. Zijn naar twee kansloze strandjes geweest en hebben 'n beetje door het dorpje gelopen. Toen eindelijk echt opweg naar Diu. De busreis van 14 uur werd 19 uur, maar we zijn er gekomen!
In Diu hadden we een leuk hostel naast een oude kerk. Je kon via het hostel het dak van de kerk opklimmen. Dus 's avonds hebben wij genoten van een prachtig uitzicht. Als dit niet romantisch is;) Verder hebben we een brommertje gehuurd en hebben we het hele stadje verkend. Langs grotten, strandjes, dorpjes, restaurantjes, visserdorpje, fort en mooie oude gebouwen gereden. Het brommertje werkte niet altijd even goed en we hebben de eerste avond minsten 10 keer het hele dorp moeten doorrijden om ons hostel terug te vinden, maar al met al was het super!

Om half 6 's ochtend zijn we met de bus naar Junagadh gegaan, voor het eerst waren we ergens eerder dan ons was verteld! Een Riksjadiver had ons bij het verkeerde hostel afgezet. Maar aangezien Clay nog steeds beetje ziek was en ernstig naar de wc moest, heeft hij de kamer + wc 'bekeken' en zijn we verder gegaan naar hostel waar we echt naar toe wilden. Die dag zijn we toch maar even naar het ziekenhuis gegaan. We kregen een speciale behandeling omdat we de westerlingen waren. Konden amper ons verhaal houden, kregen gelijk medicijnen in onze handen geduwd. Maar we hebben aangehouden, ons hele verhaal verteld en hopelijk hebben we nu echt de goede medicatie.
Verder zijn we die dag naar de dierentuin geweest, erg veel en mooie tijgers! Het is hier wel echt bloedje heet, overdag is het rond de 45 graden!! En het schijnt alleen nog maar heter te worden.
Vanochtend zijn we om 4 uur opgestaan om de Gingar Hills te beklimmen. Dit is een klim van 10.000 steps, onderweg kom je langs allerlei tempels en de nodige stalletjes die vanalles verkopen (van chips tot hindudvd's). De klim was heel zwaar, heel mooi en heel leuk om te doen (Clay kon er in het begin maar niet over uit dat hij dit serieus aan het doen was en begreep niet waarom er geen roltrap of lift was, met airco! Maar uiteindelijk vond hij het toch ook leuk). Om heel eerlijk te zijn hebben wij ongeveer 5300 steps gelopen, maar als je de terugweg ook meerekent hebben we de 10.000 toch makkelijk gehaald!

Hoe is jullie koninginnedag/nacht geweest? Wij heben die dag alles gefotografeerd wat oranje was! :)