Extreme sports

Na een paar daagjes belachelijk te hebben lopen strompelen van de spierpijn (10.000 steps blijf je toch even voelen) en van AC naar AC te zijn gestrompeld, hebben we onszelf weer bij elkaar geraapt en zijn vol goede moed de zinderende hitte weer ingegaan.
In Udaipur aangekomen zijn we naar een prachtig paleis gegaan. We hebben hier foto’s van ons laten maken in traditionele Indiase kleding. Clay met tulband op en pofbroek, ik met ontzettend veel sieraden en ‘prachtige’ jurk. Helaas was het niet mogelijk om ook wat foto’s te laten maken op onze eigen camera. Maar toen we alleen waren met de fotograaf fluisterde hij dat hij dit wel stiekem wilde doen, voor 50 rupi. Hij werd er ontzettend zenuwachtig van en ik kon me niet voorstellen dat de foto’s goed waren gelukt (als je vanachter een muurtje fotografeerd lijkt het me lastig om ons in beeld te krijgen), maar uiteindelijk zijn ze heel leuk geworden! ‘s Avonds hebben we bij een super mooi restaurantje iets gegeten; aan het water, bij kaarslicht keken we uit over de stad.
De volgende dag begonnen we aan ons volgende avontuur; we gingen 3 uur paardrijden in de bergen. Aangekomen bij de ranch werden ons al snel 2 paarden aangewezen. Clayton moest op de ‘rustige’ omdat dit zijn eerste paardrij-ervaring werd. Ik kreeg een ‘leuke snelle’ aangewezen. De omgeving waar we doorheen reden was voornamelijk heel mooi, bij dorpjes was het echter heel droog, stoffig en arm. Clayton’s paard was heel sloom, de gids bleef maar ‘kick hard’ naar Clay roepen. Mijn paard daarentegen was ontzettend opgefokt en wilde er constant vandoor schieten. Clay voelde zich wel een echte cowboy. Al zwaaiend naar alle kindjes die ‘namaste’ riepen, zijn paard schoppend om hem harder te laten gaan, hobbelend proberen te blijven zitten in draf, zorgde hij ervoor dat ik bijna van mijn paard viel van het lachen. Er kwam alleen nog maar af en toe een harde, hoge piep uit mij; dit stimuleerde mijn paard blijkbaar weer om ervandoor te schieten.

Deserttocht in Jaisalmer:
Terwijl Clay naast me ligt te filosoferen over de verschillen tussen een mier en een mens (tja, wat hitte allemaal met je doet) probeer ik te beschrijven wat we hier meemaken.
Hele ervaring om op zo’n kameel te klimmen en hem op te laten staan. Je wordt echt helemaal door elkaar geschud en moet je goed vasthouden om er niet vanaf te vallen. De omgeving waar we in rijden is super mooi, wel telkens hetzelfde. Hitte, verveling en pijn aan je hangende benen krijgen hele nieuwe betekeninssen hier in de woestijn.

De kamelen kennen hun weg. Dus het enige wat jij hoeft te doen is het gezang/gejammer van de gids aan te horen. Dit verschilt van moslimse gezangen tot ‘no hurry, no worry, no chicken, no curry!’. Zwaar heen en weer geschud te worden door je kameel, terwijl je stapvoets vooruit gaat. Kokend heet water te drinken om uitdrogingsverschijnselen tegen te gaan. Een poging doen om uit sociaal gedrag een gesprek te beginnen met de vreemde Koreaan die ook mee is. Als hij na 3 keer herhalen “yes” op je vraag “hoe lang ben je hier in India?” antwoord, geef je dit ook maar op. En verder moet je pogingen doen om je benen zo nu en dan te verplaatsen, om te hevige slaap- en krampeffecten te voorkomen. Zeker na onze 10.000 steps en paardrij-ervaring.
De kamelen zijn verder geweldige herkauwers. Na stiekem een hap te hebben genomen van een struik, produceren ze minstens een half uur de ranzigste geluiden wat men herkauwen noemt. Mijn kameel was daarbij lichtelijk seksueels gefrustreerd. Als hij een vrouwtje zag was hij hier nog zeker een uur van over stuur. Dit laat hij blijken door de meest verschrikkelijke gorgelgeluiden te maken.
Voor ‘shower and lunch’ stopten we bij een waterput. De gids vroeg vriendelijk of ik er bezwaar tegen had als mijn kleren nat werden. Ik zei dat ik alleen wat water voor mijn gezicht enz wilde, en prompt gooide hij een hele emmer ijskoudwater over me heen. Bij nader inzien: heerlijk! Onze ‘lunch and rest’ heeft bij elkaar 4h geduurd, toen was de ergste hitte voorbij. De volgende stop zou bij een dorp met ‘cool drinks’ zijn. Na een dag in ruim 48 graden, met water wat 2 keer die temperatuur had was dit vooruitzicht paradijs! Toen onze gids vertelde dat ze geen electriciteit hadden in het dorp was ik al voorbereid op warme drankjes. Maar toen ik clay’s gezicht zag toen hij zijn eerste slok nam en er achter kwam dat de cola niet lauw maar heet was, besefte ik me dat Clay dit niet was. Arm kind.
‘s Avonds werd ons eten weer klaargemaakt op een vuurtje. ‘s Nachts koelde het lekker af en heb ik heerlijk tegen Clay aan kunnen slapen, onder een prachtige sterrenhemel. Dan vergeet je toch snel weer die verschrikkelijke hitte en ben je alleen maar aan het genieten. De tweede nacht waren er helaas heel veel enorm (!!!:)) grote torren die vrolijk over ons heen liepen.
Al met al was het een super ervaring, maar was ik ergens ook blij toen deze voorbij was en een mooie herinnering mocht worden.

Nu zijn we in Agra om de Taj Mahal te bekijken. Morgen gaan we, als het goed is, weer verder naar Delhi. Er was een treinongeluk gebeurd, dus het is nog maar de vraag of de treinen morgen weer rijden en op welke tijd ze dan rijden. Wish us luck!