Quieres bailar/caminar/comer/...?

Meer dan een week nadat ik ben begonnen met mijn stage, dacht ik nu echt iets te kunnen vertellen over wat ik de komende weken ga doen. Maar nee. Alles is nog steeds totaal onduidelijk! Elke dag is tot nu toe anders verlopen dan verwacht en een beeld voor de komende periode is onmogelijk te vormen! Tot nu toe heb ik wat ditjes-en-datjes gedaan en nog een keer met de kinderen van gevangenen gewerkt samen met de kunstenares. Dit werk is heel indrukwekkend. De kinderen zijn erg creatief en muzikaal en willen van alles doen. Verder zie je heel duidelijk dat de kinderen een hele heftige achtergrond hebben en erg op zoek zijn naar hoe zij zich kunnen/moeten/willen gedragen. Overdag gaan de kinderen naar school en naar dat opvangtehuis waar ik ook werk. ´s Avonds moeten ze echter terug naar hun ouders, of moeder, in de gevangenis. Voor mij is dit echt onmogelijk te begrijpen! Kinderen zitten tot minimaal hun 18e opgesloten in de avonden en nachten; alleen omdat hun ouders de fout in zijn gegaan. Er is totaal geen andere opvang hier voor kinderen. Dus het is of de gevangenis, of de straat.

Verder heb ik ook met de kinderen bij de bibliotheek gewerkt. Wat erg leuk is, maar die kids spreken af en toe ook wel erg snel en onduidelijk Spaans! Dus ze kunnen me nog makkelijk in de zeik nemen. Als ze weg gaan komen ze wel een voor een langs voor besitos dus dan is het weer goed.

Over het algemeen gaat het wel al steeds beter met Spaans. Hoewel het me nu al wel duidelijk is geworden dat ik op straat het best kan doen alsof ik geen Spaans spreek. Ik word per dag minimaal een paar keer aangesproken door mannen. Ze vragen naar de tijd, de weg, of gelijk naar mijn nummer of om samen ergens te gaan eten. In het begin was ik erg vriendelijk. Ondertussen heb ik begrepen dat ik gewoon ´No´ kan zeggen tegen hun vragen om te dansen, eten, praten, samen wandelen en meer! Laatst was het ook een politieman die hetzelfde praatje begon. Toen ben ik maar wel vriendelijk gebleven want al zijn spullen zagen er nogal intimiderend uit!

Afgelopen weekend was het Urkupiña festival in Quillacolla (dorpje naast Cochabamba). Dit is een festival om de maagd van een berg te eren en is een soort mix geworden van een inheems en een katholiek feest. Zaterdag zijn we naar een optocht gegaan. Hier hebben we duizenden mensen in de meest kleurrijke kostuums zien dansen, zingen en schreeuwen. Volgens de Brazilianen leek het echt op carnaval. Vrouwen liepen in de meest korte rokjes, open blousjes en hoge hakken, terwijl mannen in de meest zware en warmste kostuums liepen en net zo intensief aan het dansen waren. Gelukkig was het maar 33graden en moesten ze maar voor 7 uur dansen! Echt ongelooflijk dat dit mogelijk is, voor jong en oud! Ik was al best trots op mezelf dat ik iets van 4-5 uur heb staan kijken, meedansen en aanmoedigen! Naast de dansers waren er helaas best veel dronken mensen. Grappig was alleen dat er officieel niet gedronken mocht worden. Dus af en toe zag je een politieman het publiek induiken om bier af te pakken. Politie is wel erg agressief hier. Hebben ook nog klein incident gehad met taxi en politie. De taxi stopte blijkbaar ergens waar het niet mocht. Terwijl wij aan het uitstappen waren werd de politie helemaal gek en stonden er twee man tegen die auto aan te slaan en schoppen!

Zondagnacht zijn we voor Urkupiña gaan lopen. Duizenden mensen doen die wandeling die nacht en het was indrukwekkend om een keer mee te maken. Men loopt dan naar Quillacolla, wat ongeveer 4 uur lopen is, om dan met zonsopgang de berg van Urkupiña te beklimmen en daar een steen te offeren en zo een wens te doen. Helaas zijn we de berg nooit opgekomen omdat het echt veel te druk was! Wel hebben we urenlang gelopen in de nacht, hebben we leche de tigre gedronken, tientallen stalletjes met eten, drinken en prullen gezien en zelfs aardig wat mensen die serieus aan het bidden waren. Verder waren het voornamelijk erg dronken mensen die iets teveel leche de tigre ophadden. Zagen op een gegeven moment ook een soort gevecht aan de kant van de weg. Een man gaf zijn vrouw er nogal van langs. Ik wilde uiteraard wat doen maar er werd me duidelijk verteld dat ik niet moest kijken en gewoon moest doorlopen. Ben die nacht super vaak gewaarschuwd, want blijkbaar is het erg gevaarlijk ook. Er waren wel wat mensen die riepen naar die man, maar niemand deed echt iets. De ruzie lag echt op het randje van uit de hand lopen. Maar voor mij voelde het echt heel raar om door te moeten lopen en er niks mee te doen.

In Quillacollo aangekomen was het echt te druk voor woorden! Overal lagen, stonden, zaten, liepen mensen met eten, drinken, kaarsjes, vlaggen, spullen, vuur. Indrukwekkend om te zien. Maar op een gegeven moment vooral vervelend omdat ik niet goed werd van de drukte en er letterlijk nergens plaats was om over te geven omdat er overal mensen waren!! Gelukkig van dat plein af kunnen komen en ergens een nogal speciaal ontbijt gehad.

Vanavond vertrek ik naar Oruro voor een congres voor mijn stage. Zover ik heb begrepen gaat het over jeugdboeken, educatieve activiteiten en zijn er verschillende boekpresentaties. Daarna ga ik met wat andere interns naar Sucre.

Ik heb wat foto´s op mijn facebook gezet. Dus voor de oudere generatie: contact de jeugd om je heen, die kunnen je vast helpen om die foto´s te laten zien. En floor, je moet er toch echt een keer aan geloven! ;)